Kiedy w 1836 roku Fryderyk Chopin zaręczył się z uzdolnioną muzycznie Marią Wodzińską, jej początkowo zachwycona rodzina szybko uznała, że jest on zbyt chorowity, by móc zostać odpowiednim kandydatem na męża. Można zaryzykować stwierdzenie, że mieli rację. Jeszcze w tym samym roku kompozytor zachorował na gruźlicę. Współcześnie jednak istnieją podejrzenia, że mogła być to także podobna pod względem objawów mukowiscydoza.

Po rozstaniu z ukochaną, Chopin wkroczył w nowy, nie do końca szczęśliwy związek. Jego wybranką została dominująca, starsza od muzyka o sześć lat George Sand. Para wspólnie wyjechała na Majorkę, uciekając przed zazdrością kochanka kobiety. We wspomnieniach George z podróży ogromne znaczenie ma pewien pamiętny wieczór, kiedy to podczas spaceru rozszalała się burza, a po powrocie do domu chory już wtedy Chopin zaczął pluć krwią.

Fryderyk i George wrócili do Francji dopiero wtedy, gdy stan kompozytora nieco się poprawił. Od tego momentu jednak coraz częściej towarzyszyły mu ataki duszącego kaszlu, połączonego z nieustannym pluciem krwią. Jego stan ulegał na przemian poprawie i pogorszeniu. Pogłębiająca się choroba odcisnęła znaczące piętno na twórczości kompozytora – w tym okresie powstawały jego najpiękniejsze nokturny i mazurki.