Przez wiele lat swojego życia, Fryderyk Chopin dość często i chętnie oddawał się podróżom. W latach młodzieńczych jego wyjazdy powodowane były głównie ciekawością świata i chęcią rozrywki. Później jednak zagraniczne pobyty przepełnione stały się rozpaczą oraz tęsknotą za ojczyzną.

Kompozytor na zawsze opuścił Polskę 5 listopada 1830 roku. Wyjechał z Kalisza i, podróżując przez Wrocław, udał się do Drezna. Następnie podróżował przez Wiedeń i Monachium.

Końcowym etapem jego podróży okazał się Paryż. W czasie zagranicznych wojaży Chopin spisywał swój dziennik, nazywany później „Dziennikiem Stuttgarckim”. Na jego kartach miał opisywać swój stan ducha, który towarzyszył mu od czasu pobycie w Stuttgarcie.

Tam też właśnie ogarnęła go rozpacz, spowodowana upadkiem powstania listopadowego. Stan ducha artysty, jak łatwo się domyślić, znalazł również dość wyraziste odzwierciedlenie w jego twórczości. Według tradycyjnych poglądów, właśnie wtedy powstały pierwsze szkice słynnej i mocno nacechowanej emocjonalnie Etiudy „Rewolucyjnej”.

Utwory Fryderyka Chopina z tego okresu przepełnione są dramatyzmem, który z wolna zaczął dominować w całej jego twórczości.